شاگردی از استادش پرسید:عشق چیست؟؟
استاد در جواب گفت:به گندم زار برو و پر خوشه ترین شاخه را بیاور.اما در هنگام عبور به یاد داشته
باش که نمیتوانی به عقب برگردی تا خوشه ای بچینی!
شاگرد به گندم زار رفت و پس از مدتی طولانی برگشت.استاد پرسید چه آوردی؟؟؟
شاگرد با حسرت جواب داد : هیچ! هر چه جلوتر میرفتم خوشه های
پر پشت تر میدیدم وبه امید پیدا کردن تا انتهای گندم زار رفتم.
استاد گفت : عشق یعنی همین!!
شاگرد پرسید:پس ازدواج چیست؟؟
استاد به سخن آمد که: به جنگل برو و بلند ترین درخت را بیاور.اما به یاد داشته باش که باز هم
نمی توانی به عقب برگردی.
شاگرد رفت و پس از مدت کوتاهی با درختی برگشت.استاد پرسید که شاگرد را چه شد ؟؟
و او در جواب گفت : به جنگل رفتم و اولین درخت بلندی را که دیدم انتخاب کردم.ترسیدم که اگه جلوتر
بروم باز هم دست خالی برگردم.
استاد باز هم گفت : ازدواج یعنی همین!!
چه در عشق چه در زندگی به انتها میرسیم به نقطه ای که دیگر مجال صبر از خاطر محو میشود.
به نقطه ای که انتهای آن متلاشی شدن است.
